یک سپیده دم
پنجشنبه, ۱۶ خرداد ۱۳۹۲، ۰۷:۴۶ ق.ظ
سردی ملایمی را احساس می کنم.سحر های اهواز ساعاتی خوش برای نفس کشیدن است.فکرهایی به ظرافت بلوغ یک بچه آهو در نمازم جست و خیز می کند.در من دونده ای ست که منتهای فشار را به قلبش وارد می کند تا بایستد.او برای مردنش تا آخرین نفس خواهد دوید و آن قدر آماده است که پس از هر بار زمین خوردن سریع برمی خیزد و به دویدن ادامه می دهد.من به هنگام زمین خوردن و دوباره برخاستن نباید استراحت کنم و نفسی تازه کنم.من به درون خود متعهدم.
خواب رفته ها پوست پلنگ پوشیده اند و درختان فانوسقه به کمر بسته اند.ابابیل گنجشک ها ست.
خواب رفته ها پوست پلنگ پوشیده اند و درختان فانوسقه به کمر بسته اند.ابابیل گنجشک ها ست.
آهوی کوچک تا طلوع آفتاب رهایت نمی کنند.
شاید این رفیق که کنارمه,همون فراشه مرگ منه که ایستاده بالایه سرم,میخواد لختم کنه,تا شاید از بدنه من شبشو ساخت