ن3

سرم را روی دستهایم می گذارم و خواب می روم.این جا سرزمین ممکن هاست.این جا همه هست.این جا منم که کلاهم را از سر بر می دارم و به تو لیمو ترش تعارف می کنم.نیمکت برای "ما" جا دارد.و عکسهای یادگاری "ما" هر دوی "ما" را ثبت می کند.لبخند کوتاه ترین راه رسیدن به قلب من و توست.و آسمان برای "ما" کافی ست.سرمان را تا آن جا که جا دارد بالا می گیریم تا فقط آسمان و ابر و کبوتر ببینیم.انگشت من خط سفید هواپیما را لمس می کند و تو می گویی می بینم.ما در تپش قلب هامان که اینک دستهای پیوسته "ما"ست به هم عشق می ورزیم و برای فردا یک صندلی دو نفره رزرو می کنیم."ما" بدی هامان را اعتراف می کنیم و از کانت حرفی نمی زنیم."ما" یک نفر بودیم.
چشم هایم را می مالم.می بینم که این همه نیست.زندگی به شیرینی قصه شاه و پریان نیست و ما آدم هایی نیستیم که حرف هایمان را با صراحت کامل بیان کنیم و از این که ابراز کنیم خودمان را می ترسیم.ما شطرنج بازی میکنیم و من از این که بگویم دوستت دارم باید هزار شکست را از پیش خوش آمد بگویم.ما پیر می شویم.ما زندگیمان را ادامه می دهیم.بچه دار می شویم و از تلخی چای یک بعد از ظهر تابستان لذت می بریم.این است حدیث "ن".نرسیدن.نخواستن.نشدن.نیامدن.نیافتن.ن... جاذبه نعلی شکل مرا رها کن.