بطالت

چه بیهوده بودیم.طرفی نبستیم.تصدق واژگان بزرگان می روم. چه کوچکم! از من گریخته ست تمام شادی ها.هیچ معنایی پشت اندوه نمی یابم.خواب،خوراک،شروور،موزیک،مجددا خواب.نه تلخم نه شیرین.روزها تکرار می شوند.همه کس از قبل برنامه ریزی شده اند.همه حرفهایشان را از نگاه شان می یابم.سنگی شده ام که گنجشکان از دیدنم هراس نمی کنند.بر شانه م می نشینند و سروصدا می کنند. به وضعیت موقت بی حسی رسیده ام.یک سایه قدم خواهم زد.یک جام شراب خواهم خورد.حرف برای گفتن ندارم.کلا نظری ندارم.مرده ام.به وعده قطعی فکر می کنم خوابم می گیرد.هیچ خبری نیست.رخوت و بطالت لذت بخش شده اند.لذت چه معنایی خواهد داشت فردا؟روزی آخر قرص ها را خواهم خورد.

شب من زلف سیاهت

با تارهای نامرئی
به ناگاه و ناغافل
خنده را چلاند
لب خشکید
هرم داغی از دشنام
بر زبان نهاد
چشم های او
دیگر متون بینایی را نمی خوانند
در زمهریر اصفهان
چون ماهی مرده ای
که قیمت خود را سفت گاز گرفته است
جایی نشسته است چون دیگران
تارهای نامرئی خشم
گذشته را
به حال او
میخ کوب کرده است.

ترس ،تشویش و فرشته به خواب رفته

ماشین را پارک کرده است.کنار گارد ریل جاده روی چمن های سبز خیس.شاید بیشتر از بیست متر از تونل بیرون نیامده است.رانندگی نمی داند.راه را نمی داند.از تکان دستی به رهگذری،غریبه ای، دوستی،عزیزی چنین آمده است به ابتدای سراب.سخن نمی داند.سخن نمی گوید.می نویسد اما :زوزه های گرگ ، از همه طرف می آید،چون کوره های نور در ابتدا و انتهای تونل.سنگ و آسفالت و سیاهی، تایر ماشین چمن های سبز خیس را گاز گرفته است.به مانند غریبه ای در غبار مه آلود غم در خودش گم می شود. وابستگی را می فهمد.چون سیگاری که روی لبش گذاشته است وابستگی به خانواده به همسر به معشوق به گربه کوچه به الکل به سیگار به مذهب به باور به سینما را مضر می داند.شهر غریب با چمن های خیس،تونل سیاه،ابتدای سراب. ای عبور ممتد از کناره ی نگاه من ، راه را نشان بده.سنگ ریزه ای را شوت می کند.در مرز تاریکی و نور،حائل گارد ریل و دیوار تونل کز می کند.چمباتمه زده خوابش می برد.در خواب های او پسری خردسال،با لبخند و کنجکاوی راه را می پرسد.

روحمان چون پاییز می لرزد و می ریزد

 پاییز خواهد آمد،

 با لیسک ها،

 با خوشه های ابر و

 قله های در همش.

 امّا هیچ کس را سر آن نخواهد بود

 که در چشمان تو بنگرد*

از پاییز داغی چشمها را حس می کنم.هرم نفسم را یاد می آورم.باد سرد،داغی سرم را داغ تر می کند.گرد مرگ بر شهر پاشیده اند.انار های گنجشک خورده حیاط باغچه مان،مرده وار به شاخه ها آویزانند.قلب من هم مریض و فسرده ست.خنده های مادرم مرا دگرگون می کند.پدرم را می بینم که خاک ها را سامان می بخشد نرگس ها را آب می دهد.من مادرم را دوست دارم.پدرم را دوست دارم و از داشتنشان هزار بار به خودم می بالم.در حیاط تنهایی ، حوض بی آب،برگ های خشک و ریز،و وهم نسیم در شاخه ها خدا فکر مرا سبز رنگ کرده است. رفقایم را سیاه.من به دوستانم امید ندارم.از تن ابرها پرتوهای نور به من میخورد و من چون بتی قد می کشم .پرنده ها از نگاهم عبور می کنند.خانه همسایه را می بینم.لعیا را می بینم که با چشم مصنوعیش بازی می کند.خیابان شهر را می بینم و مادری که پسرانش را از به سمت اتوبوس می فرستد.درازتر می شوم.معشوقم را در شهر می یابم،با نوک انشگتانم بلندش می کنم در جیب ساعتیم می گذارمش و شهر به شهر می دوم.یک پرش تا خدا فاصله داریم.در محضر او خودمان را نشان می دهیم و می گوییم ما با همیم.ممنونم از تو که مرا غولی کردی تا واهمه ای از شهر نداشته باشم.چشمان عقابم دادی تا یارم را ببینم.پروازم آموختی تا با هم به تو برسیم.اما نگارم! من اندازه او نیستم.
آفتاب به نوک انگشتانم می خورد،در باغچه م سامان های خاک را درست می کنم.من مادرم را دوست دارم.و از مرد بودنم تنها پوسته انار سرخی مانده است.چشمهای پدرم را می بینم گریه می افتم.میان نوشته های خودم اشک می ریزم.نامه فروغ را می خوانم و بی جهت چنان مجذوب دوست داشنش می شوم که متاثر می شوم.ای کاش این نیرو را هم داشتم که ویترینی همیشه زنده از آنان درست کنم.با این همه ناشکری که در خودم دارم و برای شهامتم افسوس می خورم.و از شما عذر می خواهم. در دو قطبی رشد یافته از خانواده و جامعه نیمی از گل و نیمی از گه را در خودم دارم.چنان با حس شعر می خوانم که شاعرم خطاب می کنید و چنان بددهنم که زاغه نشینی دیوانه ام بدانید.شیرینی دانه های انگور را دوست دارم که به زیر دندانهایم له می شوند.شهوتی منجمدم ، نشسته بر صندلی،که آفتاب روی پاهایش خزیده است.بسیار بی خودم و در نوشتار به مانند یک فرهیخته رفتار می کنم.چهارشونه و چاق شده ام و فکر می کنم که چهار سال دیگر خواهم مرد.بسیار زندگی فروغ را دوست دارم وآرزوی محالم داشتن زندگی چون اوست. از سکوت شب بیشتر از دوستانم لذت می برم.تنها مادرم را دوست دارم و هر خنده اش برگی ست که نسیم از بهشت برایم می آورد.من دیده ام بهشت را که می گویم.گردنم از ابرها بالاتر است.باران وقتی ست که من متاثر شده ام.پسرک حوصله ندارد.حسرت و عطش خواندن دارد.گیر کرده است و نمی تواند.سلامش کنید گریه می افتد و پاهای آفتابیش را از پشت بلور اشک ها مبهم می بیند.او حوصله هیچ کدامتان را ندارد.

*فدریکا گارسیا لورکا